39. "Może później..."

Justin Bieber's POV:

Nie masz pojęcia jak trudno jest nadążyć za własną dziewczyną Jej szukanie problemów, piekielnie mnie przeraża. Była jedną z najbardziej uporczywych ludzi, których miałem okazję spotkać, w dodatku mieszka ze mną, więc powinna grać według moich zasad.

Wydaję mi się, że nigdy nie wyciągnie wniosków z wcześniejszych licznych porwań. Uciekła od swojego brata, gdy powiedziano jej, by tego nie robiła. Moja dziewczyna była wielkim uciekinierem.  Było to dla niej jak uzależnienie.  Nie potrafiła się powstrzymać, nawet choćby chciała.

20:00

Czas wrócić i ujrzeć Chloe. Chciałem ją odebrać od  Violet, lecz dowiedziałem się, że uciekła, wiedząc, że była celem wszystkich ludzi dookoła. Nie rozumiem, dlaczego myślała, że dobrze będzie przeciwstawić się moim rozkazom, ale myślę, że skoro ma siedemnaście lat, potrafi sobie poradzić sama. Prawda?

Nie potrzebuje moich rad. Psshhhht.

Będąc wyczerpany, dowlokłem się do drzwi mojego domu, natychmiast je otwierając. Co ciekawe, nigdy nie wcześniej nie opuściłem domu, zostawiając drzwi otwarte. Spoglądając w lewą stronę, zacisnąłem szczękę, dostrzegając Chloe leżącą na kanapie. Nie byłem zaskoczony, lecz nie byłem także zadowolonym widokiem, który ujrzałem.

- Chloe… - zawołałem, lecz nie uzyskałem odpowiedzi - Wiem, że mnie słyszysz. Mówiłem ci, żebyś została u Violet.

Wciąż brak odpowiedzi. Zacząłem iść w jej stronę. Usłyszałem stłumiony płacz, rosnący w zdezorientowaniu. -  Chloe?

Unosząc się nad jej ciałem, delikatnie zsunąłem koc w dół, aby zobaczyć jej twarz. Podskoczyła, czując mój dotyk, a następnie zaczęła drżeć. Jej policzki były sczerniałe, jakby posiniaczone. Stałem w popłochu, próbując dowiedzieć się, co mogło się wydarzyć. Przez kilkanaście minut, patrzyłem na nią, próbując nauczyć się mowy jej ciała, aż w końcu wpadłem na niewielki pomysł. Wszystko było zbyt absurdalne.

- O kurwa… - szepnąłem do siebie, odgarniając włosy z jej twarzy. Jęknęła pod nosem, odsuwając się ode mnie. - Chloe, to tylko ja.

 - P-proszę… - prosiła cicho. Chwyciłem jej rękę, patrząc jak się wścieka. Cofnęła się i upewniła, czy koc wciąż był owinięty wokół jej ciała, jakby coś przede mną ukrywała.

- Co się stało?  - mruknąłem, starając się być tak delikatnym, jak to ewentualnie możliwe  - Co jest nie tak?

Oparła się o oparcie kanapy i drgając, zakryła twarz dłońmi,  a następnie zaczęła płakać w niekontrolowany sposób. Słyszenie jej płaczu sprawiało mi ogromny ból. Nie mogłem tego znieść. Osoba, na której zależało mi najbardziej była aktualnie załamana, a ja nie wiedziałem dlaczego. Ponownie ucierpiała. Oczywiście nie wiedziałem, co z tym zrobić.

- O Boże, Chloe. Kochanie, co się stało? – zapytałem w panice.

- Nic...proszę... – błagała, abym dał jej spokój  – N-nie chcę o tym m-mówić.

Pogłaskałem jej ramię, ponownie obserwując jej nieudolność. Potrzebowała wygody bardziej niż kiedykolwiek, więc przyciągnąłem jej ciało do siebie, aby ją przytulić. Wkrótce oderwała się ode mnie, szlochając w moją klatkę piersiową. Jej ciepłe łzy sprawiły, że moja koszulka była mokra. Łzy, które wciąż nie przestawały zlatywać.

Ktoś bardzo ją skrzywdził.

- Dlaczego ja? - krzyknęła, owijając ręce wokół mojego karku. Mogłem niemal poczuć drżenie jej rąk.

- Będzie dobrze – mruknąłem, pocierając jej plecy -  Tak bardzo przepraszam.

- Nie, to ja przepraszam – wymamrotała – P-przepraszam…P-proszę nie znienawidź mnie - wyjąkała.

Zabił mnie sposób w jaki mnie przepraszała. Nie miało to dla mnie sensu. Mogłem wyłącznie wyobrazić sobie, co dzieję się w jej głowie. Choć wiedziałem, że konsekwencje nie posłuchania się mnie będą bolesne. Znajdowała się w całkowitym cierpnieniu. Było to dziwne i szczerze mówiąc, nie miałem pojęcia co się dzieje. Uświadomiłem sobie, że gdyby nie została ze mną i wróciła do Brada, nic by się nie stało.

Być może, jest to moja wina.

Podciągnąłem nosem. - Kochanie, nie mógłbym cię znienawidzić. Przysięgam,  że będzie w porządku.

Minuty mijały, a ja siedziałem i słuchałem płaczu Chloe. Wielokrotnie, przypomniałem jej, że wszystko będzie w porządku. Tak naprawdę, nie rozumiem, dlaczego te wszystkie nieszczęśliwe wypadki są umieszczone na jej drodze. Ja byłem osobą, która na to zasługiwała, a nie ona.

Zwyczajnie chciałem dowiedzieć się, co się stało, kiedy nie było mnie w domu.

- Jesteś pewna, że nie chcesz rozmawiać na ten temat? – zapytałem z niepokojem.

Pokręciła głową, nie mogąc powiedzieć ani słowa. Zmierzyłem ją wzrokiem, uświadamiając sobie, że jej ciało pod kocem było nagie. Niemal wpadłem na pomysł, co mogło się jej stać. Westchnąłem do siebie, patrząc w jej spuchnięte od płaczu oczy.

- Czy ktoś cię dotknął? - zapytałem w najbardziej spokojny sposób.

Ponownie pokręciła głową.  - Nie – przełknęła ślinę  - Justin proszę, nie chcę o tym rozmawiać. Jestem zwyczajnie zmęczona.

Zamknąłem oczy, wyobrażając sobie ból przez jaki może przechodzić. Przerażał mnie dźwięk jej donośnego płaczu.  Nie spodziewałem się, że stanie się coś tak strasznego. Wszystko, czego pragnąłem to zabrać swoją dziewczynę na randkę, ale wszystko poszło źle.

Wszystko, co działo się dookoła, budowało gniew wewnątrz mnie. Chciałem ją pocieszyć tak bardzo, jak było to możliwe, ale nie potrafiłem kontrolować swojej złości.

- Jezus, Chloe! Czy nie możesz po prostu powiedzieć mi, co się stało? – zerwała się, będąc przerażona moim nagłym wybuchem.

Zrobiła krok w stronę schodów, upewniając się, czy koc wciąż  znajdował się na jej ciele. - P-proszę, nie krzycz na mnie.

Widziałem strach wymalowany na jej twarzy. - Kochanie, przepraszam. Jestem po prostu wściekły. Mówiłem ci, abyś została u Violet, ale mnie nie posłuchałaś, wiesz jak bardzo tego nienawidzę - zrobiłem krok w jej stronę.

- Nie, proszę – wysunęła swoją prawą rękę do przodu, wciąż trzymając koc drugą ręką i pokręciła głową, odsuwając się ode mnie.

- Co w ciebie wstąpiło? – zapytałem, mrużąc oczy  - Śmierdzę? – chwyciłem swoją koszulkę i powąchałem ją, czując tylko i wyłącznie zapach wcześniej jedzonej pizzy.

- Nie, ale ja tak… - przełknęła - Wezmę prysznic.

Ominęła mnie i weszła po schodach, wciąż trzymając koc wokół swojego ciała. Dotarła na szczyt schodów i położyła rękę na klamce, próbując otworzyć drzwi.

- Chloe? – zawołałem, przez co odwróciła swoją głowę w moim kierunku. 

- Tak? – odpowiedziała niemal natychmiast.

- Kocham cię – stwierdziłem stanowczo.

Wszystko, czego kobieta potrzebuje w życiu to miłość i komfort. Kiedy przechodzi przez sytuację takie jak te, należy jej o tym przypominać. To ciemne etapy w życiu, w których trzeba być miłym i mówić ciepłe słowa.

Jej oczy wciąż były czerwone i przepełnione łzami, lecz posłała mi delikatny uśmiech. Jej usta drżały, kiedy wciąż starała się nie płakać. Mimo tego, że pragnąłem ją pocieszyć, wiedziałem, że potrzebuje chwili dla siebie. Weszła do sypialni i zamknęła drzwi, nie mówiąc ani słowa.

Usiadłem na schodach, przeczesując palcami swoje włosy.  Lekko zmarszczyłem brwi, kiedy zacząłem odczuwać w sercu odczucie wątpliwości.

Przez cały czas, rozlewałem swoją dozgonną miłość do Chloe, a ona nawet nie pokazywała, że ją odwzajemnia. Byłem ostatnią osobą w mieście, która mogłaby czuć się niepewnie, ale wierz mi - tak się czułem. Być może to przez to, że w ostatnim czasie wplątałem ją w tyle gówien.

Cholera.

Zacząłem wierzyć, że Chloe jest zmuszona do pobytu ze mną. Mogłem przejść poprzez rundy bólu dla Chloe  i nie ma to żadnego znaczenia, ale fakt, że nie odwzajemnia mojej miłości jest jeszcze bardziej bolesny niż cios nożem.

Chloe pokazała mi, czym jest miłość. Zanim ją poznałem, śmiałem się z ludzi, którzy byli zakochani. Jestem hipokrytą, zakochałem się tak nagle. Jest moją Chloe i kiedy dowiem się, że nie odwzajemnia moich uczuć, nie mam pojęcia, co zrobię.

Zmieniając temat, dom śmierdział piwem. Rzeczywiście kanapa była cała mokra, kiedy na niej usiadłem. Wyglądało na to, że Chloe została brutalnie pobita i zgwałcona, ale oczywiście nie mogłem przyjąć tego do siebie. Chciałem usłyszeć to z ust Chloe.

- Chloe – zawołałem, idąc w górę po schodach. Nie uzyskałem odpowiedzi.

Tylko i wyłącznie dźwięk pustki.

Chloe Romano's POV:

Przygotowując się do kąpieli, ściągnęłam z siebie koc, rzucając go w kąt. Nigdy więcej nie chciałam już zobaczyć tego koca. Nigdy w życiu nie chciałam zobaczyć przedmiotów nieożywionych takich jak koc i butelka piwa. Nigdy więcej nie chciałam zobaczyć tych elementów ponownie, do końca swojego życia.

Odwracając się, spojrzałam w lustro, obserwując swoje ciało. Moje policzki były spuchnięte od różnego rodzaju uderzeń, które zostały wymierzone w moją stronę. Wszystko o czym myślałam to sposób w jaki Damien mnie traktowałam. Zasłużyłam na wszystko, co się stało i nie było sposobu na to, abym tak nie myślała.

Byłam bezwartościowym i brudnym nikim.

Nawet kąpiel nie może sprawić, że będę czysta.

Nie mogłam powstrzymać się od obserwowania każdego siniaka, kiedy łzy spływały po moich policzkach. Siniaki były na mojej szyi, ramionach, biodrach, można powiedzieć, że w każdym miejscu. Płacząc do siebie, zaczęłam zsuwać się wzdłuż ściany na ziemie. Owinęłam ramiona wokół swoich nóg. Przyciągnęłam kolana do siebie i umieściłam na nich głowę.

Wielokrotnie powtarzałam do siebie, że mam przestać płakać, zanim Justin usłyszy. Zbierając swoje myśli razem, wstałam z zimnej, granitowej podłodzi i weszłam do wanny. Westchnęłam do siebie, kiedy woda w moje obolałe i drżące ciało.

Chwyciłam gąbkę i mydło, a następnie zaczęłam szorować swoje ciało tak mocno, jak tylko mogłam, aby pozbyć się wszystkiego, co może przypominało mi o gwałcie. Zaprzestałam czynność, gdy moja skóra zrobiła cię czerwona. Nagle wybuchłam niekontrolowanym płaczem, zakrywając twarz dłońmi. Jęknęłam do siebie i odsunęłam ręce od twarzy, a następnie chwyciłam gąbkę, kontynuując szorowanie. Zamknęłam swoje oczy, nawet nie chcę na siebie patrzeć.

- Chloe? - usłyszałam zza drzwi, wraz z pukaniem - Otwórz drzwi, proszę.

Otworzyłam oczy, a moje ciało zdrętwiało. Wciąż szorowałam, ignorując go.

Justin zapukał mocniej. – Otwórz te pieprzone drzwi, Chloe!

Przerwałam, szorując swoje ciało tak, aby Justin nie był w stanie zobaczyć całego brudu, wspomnień i dowodów.

- Co się tam stało? – krzyknął przez drzwi po raz kolejny - Otwórz drzwi, Chloe Romano!

- Jestem prawie gotowa, daj mi chwilę… - zamilkłam.

Wyciągnęłam korek z wanny, wychodząc. Wycierając swoje ciało, chwyciłam perfum z blatu i prysnęłam nim na każdy centymetr swojego ciała. Nawet po całym szorowaniu, czułam bród i rozczarowanie sobą. Ostatnią rzeczą, jaką chciałam dla Justina było zobaczenie, w jakim jestem stanie.

Owinęłam ręcznik wokół swojego ciała i otworzyłam drzwi, dostrzegając jego ciało stojące przy ścianie. Wkrótce zaczął kaszleć przez silny zapach perfum.

- Pozwól mi się ubrać… - mruknęłam, odchodząc od niego.

- Czy ty, kurwa, powiesz mi co się stało? Dlaczego, kurwa, się tak zachowujesz? Nie możesz odpowiedzieć na proste pytanie? Mam dość tych bzdur! – szedł za mną. Czułam złość budującą się w nim. Zacząłem trząść się, przez jego trudne zachowanie.

Ignorując jego czyny, chwyciłam spodnie dresowe i koszulkę leżącą na łóżku.  - Czy mógłbyś ... odwrócić się? - z trudem przełknęłam ślinę.

Justin zaśmiał się lekko. - Chloe, widziałem cię nago.

- Proszę… - zamilkłam. Walczyłam z łzami, ściskając swój ręcznik.

- Nie, jesteś moją dziewczyną. Mogę oglądać cię nago, kiedy chcę. To nic takiego, nie bądź śmieszna – usiadł na łóżku, opierając ręce na nogach.

- Justin...proszę! – poprosiłam, czując się bardzo niezręcznie.

Wypuszczając z siebie westchnienie, Justin nareszcie odpuścił. – Dobra – odwrócił swoją głowę.

Pośpiesznie ubrałam się w rogu najbardziej oddalonym od niego, upewniając się, że nie podgląda. Otarłam łzy, podchodząc do lustra wiszącego na ścianie.

- Gotowe – mruknęłam, przyglądając się swoim siniakom w lustrz.

- Dobrze -  mruknął Justin i podszedł do mnie, gładząc siniaki na mojej szyi, przez co zaczęłam szlochać, a następnie uderzyłam go w ramię. – Chloe…

- Justin, proszę, p-rzestań… - wzdrygnęłam się.

- Nie mogę zachowywać się, jakby mnie to nie obchodziło - powiedział łagodnie i delikatnie umieścił rękę na moich plecach. Spojrzał na mnie, a w jego oczach pojawiły się łzy. Wtedy moje serce zatrzymało się  - Chcę, abyś opowiedziała mi wszystko zgodnie z prawdą.

Zaczęłam wpatrywać się w podłogę. Rzeczy stają się poważne, kiedy Justin zaczyna płakać. Był tak trudny. Wiedziałam, że ukrywa emocje za swoimi brązowo-miodowymi oczami. Troszczył się o mnie tak bardzo, że był w stanie ukazać swoje emocje. Zamknął swoje oczy, abym nie zobaczyła jego łez.

- Kto to zrobił? - mruknął.

Nie odpowiedziałam. Wkleiłam swoje oczy w drewnianą podłogę.

Złapał za mój podbródek, patrząc w moje oczy. - Kto to zrobił? – zapytał stanowczo.

- Justin… - wykrztusiłam, czując presję. Wyrwałam się z jego uścisku.

- Obiecuję, nie chcę cię zawstydzić, nie powiem nikomu.

- Już jestem zawstydzona – szepnęłam, pocierając prawą ręką swoje posiniaczone ramię.

- Możesz mi zaufać - spojrzał w moje oczy - Wiem, że w tej chwili to trudne, ale wszystko będzie dobrze.

- Zawsze tak mówisz… - zamilkłam, a moje usta drżały. Przygryzłam wargę, próbując powstrzymać drganie.

- Hej, hej. Zawsze jest lepiej – mruknął, starając się pocieszyć mnie jak najlepiej.

- Nie w moim przypadku – odeszłam w innym kierunku, upadając na podłogę.

- Pomogę ci przez to przejść. Więc, proszę powiedz mi – usłyszałam jego głos.

Czułam presję. Łzy wciąż spadały wzdłuż mojej twarzy, a z ust wydobywały się ciche odgłosy płaczu. Nie wiedziałam jak się przełamać. Był to jego brat, a wiedziałam, że Justin chce mnie całą dla siebie. Nie chciałam, aby wiedział, że jego brat zrobił mi to pierwszy.

Myśli o tym wszystkim były brutalne.

Uniosłam głowę, aby ujrzeć Justina opierającego swoje czoło o ścianę w frustracji. Zaczęłam czuć się winna, ponieważ ukrywam wszystko przed osobą, która troszczy się o mnie najbardziej. Czas nabrać odwagi.

- Justin? -  zawołałam, biorąc głęboki oddech.

- Tak, Chloe – mruknął.

- Był to twój brat.

Justin gwałtownie uderzył w lustro stojące za nim, przez co wzdrygnęłam się, słysząc hałas. Szkło było rozbite wszędzie, a jego palce krwawiły. Upadł na podłogę wraz ze mną, wsuwając swoją drżącą dłoń na moją szyję.  

- Cholera, kochanie…Tak bardzo przepraszam. Jak mogłem być tak...głupi? – wymamrotał Justin, łamiącym się głosem.

- Powinnam cię posłuchać  - płakałam – B-byłam głupia. Nie powinnam wychodzić z domu Violet. Wróciłam do domu – przerwałam, podciągając nosem – Siedział na kanapie.

- Nie musisz mi mówić, jeśli nie chcesz… - wyszeptał do mojego ucha.

Powietrze w pomieszczeniu zgęstniało. Byliśmy zarówno w trybie dewastacji, nie mając pojęcia jak sobie z tym poradzić. Czułam, jakby ściany zacisnęły się wokół nas. Nie wiedziałam, co robić. Nie możemy cofnąć czasu. Byliśmy sami i wszystko, co się stało już się wydarzyło.

- Nie mogę przestać o nim myśleć… -  schowałam głowę w jego klatkę piersiową.

- Bardzo, bardzo przepraszam -  zamilkł w niepokoju.

- Powiedział wszystkie z nieprzyzwoitych rzeczy, pchnął mnie, uderzył i zaczął ś-ściągać moje ubrania... – przerwałam, wycierając łzy w jego koszulkę - Justin, nie mogę. P-przepraszam.

- To moja wina. Zrobił to specjalnie.

- Coś jest ze mną nie tak! Rzuciłam - Czuję się tak niepotrzebna i niegodna ciebie.

- Kochanie, nie jesteś niepotrzebna – podciągnął nosem – To ja jestem niegodny ciebie. Nie powinnaś żyć w ten sposób.

- Nie, Justin. Jestem odpychająca. Spójrz na mnie… - zamilkłam  - Planowałam rodzinę pieprząc się z facetami starszymi ode mnie i myślałam, że jest to w porządku. Brzmi to dla ciebie odpowiednio?

- Jesteś dla mnie idealna – odchrząknął – Mówiłem ci, że twoja przeszłość nie ma dla mnie znaczenia. Jesteś dla mnie wszystkim i jeszcze więcej.

- Nie rozumiem. Czuję się tak jak czułam się kiedyś. Czuję się naruszona.

Pogłaskał moje plecy, składając pocałunek na moim posiniaczonym policzku. – Zajmę się tym.

- Nie mogę już dłużej wytrzymywać – pokręciłam głową, patrząc mu w oczy.

- Chloe, nie mów tak – zmarszczył brwi w trosce – Możesz to zrobić.

- N-Nie mogę. Naprawdę nie mogę -  kontynuowałam płakanie w jego klatkę piersiową – Wszystko czego pragnęłam było uczucie wolności. Jestem tak głupia, Justin.

- Nie jesteś głupia! Daleko ci do-

- Widzisz jak teraz wyglądam? – pisnęłam, przerywając mu - Mam kłopoty. Mam kłopoty ze słuchaniem ludzi. Powinnam posłuchać Brada, c-ciebie...

- Będzie dobrze.

- Przestań tak mówić!  - krzyknęłam. Moje usta zaczęły drżeć jeszcze bardziej  - Nigdy nie będzie w porządku!  Jestem obleśna!  Nie podoba mi się życie. Nie chcę żyć. To nie jest tego warte…

- Proszę, nie myśl w ten sposób, Chloe. Potrzebuję cię. Potrzebuję cię tak bardzo. A jeśli myślisz w ten sposób, ja także będę tak myśleć  - schował nos w moje włosy, masując moje plecy.

Nie wiedząc, co powiedzieć, po raz ostatni zapłakałam. Niekontrolowanie wrzasnęłam, ciągnąc jego koszulkę w dół wraz ze mną. Nie przeszkadzało mu, że rozrywam jego koszulkę. Nie mogłam nic na to poradzić.  

Skończyło się na punkcie, w którym moja głowa leżała na jego kolanach, a moje dłonie trzymały jego jeansy. Czułam, jak przeczesuje dłonią moje włosy. Wreszcie otworzyłam usta, aby powiedzieć coś ponownie. Mój głos był stłumiony, ponieważ mówiłam w jeansową tkaninę.

- Chciałabym, aby istniał dzień, w którym wszystko poszło po mojej myśli. Połowa mojego życia była nieszczęśliwa. Moi rodzice codziennie obserwowali mnie i kręcili głowami, zastanawiając się dlaczego zostali ukarani taką córką jak ja – podniosłam głowę, patrząc prosto w jego oczy. – Dlaczego…

- Proszę, nie mów tak, kochanie… - podciągnął nosem, kręcąc głową.

- Musiałam – wyszeptałam.

Justin umieścił rękę z tyłu mojej głowy i położył się wraz ze mną. Patrzyliśmy na siebie, gdy przeczesywał ręką moje włosy. Szloch wydostał się z moich ust, na co Justin spojrzał na mnie ze smutkiem. Sam nie wiedział, co zrobić.

- Wypłacz się - wymamrotał. Chwyciłam jego kołnierzyk, przyciskając nos do jego szyi.

Zajęło mi to pół godziny i ku mojemu zaskoczeniu Justin nie denerwował się przez moje krzyki i wrzaski. Wreszcie uspokoiłam się, będąc z siebie dumna. Miałam nadzieję, że zostanie tak do końca.

- Nie lubię, kiedy płaczesz. – stwierdził Justin, patrząc w moje oczy.

- Przepraszam.

- Przestań przepraszać – rozkazał.

- Przepra- przerwałam, uświadamiając sobie, że zrobiłam to po raz kolejny. Uśmiechnęłam się lekko, oglądając jak z ust Justina wydobywa się figlarny chichot.

Odgarnął włosy z mojej twarzy. – Nie bądź dla siebie taka surowa. Wciąż jesteś młoda, Chlo – oblizał usta – Oczywiście to, co się stało będzie cię przerażać, ale życie toczy się dalej. Zasługujesz na wszystko, co najlepsze, kochanie.

- Wierzę ci na słowo.

- Jesteś jedną z najsilniejszych osób, jakie znam - oblizał wargi, lekko się uśmiechając.

- Naprawdę?

- Tak, Chloe. Nie chcę, abyś się zmieniała – pokręcił głową.

Być może miał rację. Nie mogłam wracać do przeszłości, jego słowa były tak miłe. Powodują, że czuję ciepło wewnątrz.

Nie powiedziałam nic.  Wszystko, co mogłam zrobić to przytulić go będąc wdzięczna, że w moim życiu znajduję się ktoś taki.

- Myślę, że nadszedł czas, aby iść spać - mruknął.

- C-co? – zapytałam niejasno.

- Pozwól, że zabiorę cię do łóżka – mruknął, biorąc moją rękę. Wstał, kiedy wciąż drżałam. Zatrzymał się, zauważając moje drżące ciało – Jest dobrze. Wszystko w porządku – szepnął ostrożnie, zabierając mnie do łóżka. Położył mnie na nim i usiadł obok mnie, przeczesując palcami moje włosy – Tak bardzo cię kocham, Chloe. Jesteś moim aniołem. Nie mogę pozwolić, aby coś ci się stało. Jesteś dla mnie wszystkim.

Uśmiechnęłam się lekko, kiedy Justin ułożył swoje wilgotne usta na moim czole, podnosząc się. Wszedł do łazienki, zostawiając mnie samą.

Justin Bieber's POV:

Wślizgnąłem się do łazienki i zamknąłem za sobą drzwi, zaczynając przemywać swoją brudną od krwi rękę. Prawą ręką, wysunąłem telefon z kieszeni i wybrałem numer Violet. Umieściłem urządzenie przy swoim uchu, opierając je na ramieniu, abym mógł wytrzeć rękę.

Po kilku sygnałach, nareszcie odebrała.

- Violet, musisz przyjść i pilnować Chloe – rozkazałem.

- Chciałaby, ale pewnie znowu ode mnie ucieknie - powiedziała, a zaraz po tym zaczęła chichotać.

- To nie czas na żarty, Violet – stwierdziłem, zaciskając zęby.

- Co się stało?

- Nie jest to odpowiedni, wiesz...czas. Przeszła przez wiele. – zrzuciłem krwawy ręcznik na podłogę, kąpiąc go w bok.

- Wszystko z nią w porządku?

- Nie, ale będzie.

- Jay – nastała krótka przerwa - Co się stało?

- Została zgwałcona.

- Co... – wyszeptała.

- Nie każ mi powtarzać – mruknąłem – Muszę o nią dbać, więc proszę przyjdź. Zwyczajnie upewnij się, czy wszystko z nią w porządku – nakazałem, chwytając klamkę.

- Przyjdę. Bardzo mi przykro przez to, co się stało.

- Także mi przykro. Do zobaczenia za kilka minut – powiedziałem, a następnie się rozłączyłem.

Otworzyłem drzwi i wróciłem do pokoju, dostrzegając głęboko śpiącą Chloe. Otworzyłem swoją szafę i wyciągnąłem czarną bluzę, zakładając ją na siebie. Skierowałem się do komody, chwytając za pistolet.

- Dokąd idziesz? - otworzyła oczy.

Cholera. 

- Muszę coś zrobić. Właśnie teraz. Przykro mi, że trwało to tak długo - przeprosiłem, podchodząc do drzwi.

- Proszę, nie zostawiaj mnie tutaj – podniosła się, patrząc prosto w moje oczy.

- Violet do ciebie przyjdzie. Zajmie się tobą. – podszedłem do niej, muskając jej usta - Kocham cię, Chloe.

- Co chcesz zrobić, Justin? – krzyknęła, gdy skierowałem się do drzwi.

- Nie martw się o mnie – stwierdziłem ponuro, zamykając za sobą drzwi. Zbiegłem na dół i dostrzegłem Violet stojącą w salonie. W jej dłoniach znajdowały się ogromne torebki czekolady i talerze ciastek. Zmierzyłem ją wzrokiem, unosząc brew. 

- Dobrze o nią zadbaj – powiedziałem, przechodząc obok niej. Wszystko, co robiła to patrzenie na pistolet w mojej kieszeni. 

- Justin, nie powinieneś-

Przerwałem jej dźwiękiem zamykanych drzwi, a następnie opuściłem dom. 

Trzymając kluczyki w ręce, wskoczyłem na motocykl, odpalając go. Wystartowałem tak szybko, jak ewentualnie można. 

Musiałem skoncentrować się na swoim zadaniu. Wykonanie go było potrzebne do opieki nad Chloe.

Dojechałem do magazynu Venom około godziny 23:00. 

Zeskoczyłem z motocykla, zaczynając biec. Gang jak zwykle siedział na zewnątrz. Wszyscy obserwowali jak wchodziłem po schodach. W tamtym momencie wszystko ucichło.

Otwierając pierwsze drzwi na lewo, wszedłem do pomieszczenia, które było biurem Damiena. Siedział przy biurku, paląc papierosa. Spojrzał na mnie z przerośniętym uśmiechem na twarzy.

Przenosząc rękę do swojej tylnej kieszeni, wyjąłem pistolet, wcelowując w jego głowę.

- Widzę, że wróciłeś – umieścił papierosa w popielniczce stojącej przed nim – Masz dla mnie więcej zabawek?

- Zamknij się, Damien – splunąłem. 

Wziął papierosa i zaciągnął się przed wyrzuceniem go. - Wiesz, nie winię cię za to, że spotykasz się z Romano. Dziewczyna jest niezła. 

- Jesteś naprawdę popieprzony.

- Woah, woah. To był wyłącznie komplement. Chyba się ze mną zgodzisz. Będę zadowolony, jeśli przestaniesz się z nią spotykać i oddasz mi ją. Poza tym, nie chciałbym, aby mój młodszy brat został zraniony przez jakąś dziwkę.

- Ona nie jest dziwką! – krzyknąłem, trzymając pistolet wycelowany w jego głowę.

- Och, naprawdę? Założyła się, że jesteś lepszy w łóżku, więc postanowiłem udowodnić jej, że się myli. Oboje nienawidzimy, kiedy ludzie tworzą o nas błędne stwierdzenia  – zaśmiał się, marszcząc brwi.

- Jestem zwyczajnie zadowolony, że w końcu dostaniesz to na, co zasługujesz – powiedziałem i zacisnąłem szczękę, patrząc na Damiena zbliżającego się do mnie.

- Jeśli uważasz, że śmierć jest czymś na co zasługuję, zrób to - skinął głową – Myślę, że dzisiaj jest dzień, aby skorzystać z porad mojego ulubionego brata. 

- Już nie jestem twoim bratem!  - krzyknąłem w jego twarz, a moje policzki zrobiły się ciepłe.

 - Więc kim jestem dla ciebie? – uśmiechnął się.

- Jesteś nikim – warknąłem -  Jesteś dla mnie nikim.

- Być może jestem dla ciebie nikim, ale twoja dziewczyna pozwoliła mi pierwszemu w nią wejść.

Ze wściekłością chwyciłem wszystkie papiery leżące na biurku, zrzucając je na ziemie. Podniosłem butelkę Jacka Danielsa, rzucając nią o ścianę.

Mimo wszystko, Damien wciąż był rozbawiony. - Nie krzywdź się, braciszku. 

Po słowach „braciszku”, przycisnąłem czubek pistoletu do jego klatki piersiowej. Czekałem na ten dzień od lat i wreszcie nadszedł. Chciałem go zabić i nie obchodzi mnie to, czy jest moim krewnym. - Przez cały czas próbowałem traktować się jak starszego brata, pomijając wszystkie gówna, które mi robiłeś – przerwałem, spoglądając na broń – Dręczyłeś mnie, wykorzystywałeś, a teraz zraniłeś jedną z osób, na których bardzo mi zależy.

- Dalej. To nie jest najgorsze, co zrobiłem, ja---

- Zamknij się! – mój głos obił się echem, a moje oczy poczerniały, kiedy mocniej przycisnąłem pistolet do jego klatki piersiowej – Nazywałeś mnie gównem, kiedy najgorszym gównem jesteś ty! Nikt o ciebie nie dba. Nawet twoi koledzy – odwróciłem głowę w stronę drzwi, uświadamiając sobie, że nikt nie zareagował na hałasy pochodzące z biura - Kiedyś byłem jedyny, który o ciebie dbał, ponieważ byłeś jedynym krewnym, który mi pozostał. Nie traktowałeś mnie, jakbym był twoim bratem, więc dlaczego to robiłem? Jesteś dla mnie obcy, a teraz… - zaśmiałem się żartobliwie – Nie pozostał ci nikt - przerwałem. Obserwowaliśmy wzajemnie ruchy swoich oczu, kiedy otworzyłem usta, aby ponownie coś powiedzieć - Powiedz mamie i tacie, że ich kocham. 

Nagle poczułem ostry bólu w okolicy tułowia. Krzyknąłem, a następnie upadłem na kolana. Spojrzałem w dół, dostrzegając, że zostałem pchnięty nożem.

Upadłem na bok, ściskając swoją ranę tak mocno, jak ewentualnie mogłem. Zacisnąłem razem zęby, oddychając.

- Ty gnoju! – krzyknąłem w intensywnej agonii.

- Może później… - powiedział ponuro, wydobywając chichot ze swoich ust.

Więc rozdział jest zupełnie inny niż się spodziewałam, cóż. Przepraszam za błędy i ten straszny wygląd czcionki, i tak dalej, ale jestem zmęczona i nie chciało mi się sprawdzać. 

Mam dla was ważną sprawę i błagam, abyście to przeczytali. Tak bardzo was proszę, zróbcie to dla mnie. 

Przestańcie wyzywać mnie na asku z powodu braku rozdziału. Nie ode mnie zależy, kiedy on się pojawi. Muszę czekać aż autorki go dodadzą, tak trudno to zrozumieć? A kiedy autorki już wstawią rozdział, muszę znaleźć czas, aby go przetłumaczyć. Nie jestem maszyną, mam także wakacje, rezygnuję ze spotkań ze znajomymi i rodziną, żeby przetłumaczyć ten cholerny rozdział. Mam nadzieję, że jesteście zadowoleni i nareszcie zrozumiecie, że nie ode mnie zależy to, czy jest rozdział czy nie. Zastanówcie się. Darzę was ogromnym szacunkiem i wielką miłością, ale miejcie odrobinę szacunku dla mnie. Nie chodzi o to, że macie być mi wdzięczni, bo to ja jestem wdzięczna wam i kocham was całym swoim małym sercem i dziękuję za dosłownie wszystko. Po prostu pragnę odrobiny uszanowania mojej pracy.

Jeśli dotarliście już tutaj, błagam czytajcie dalej. Tak bardzo was o to proszę, błagam. Jest mi smutno, ponieważ jest coraz mniej komentarzy. Mam wrażenie, że już nikt nawet nie zagląda na moje tłumaczenie. Dobrze wiem, że rozdziały są rzadziej i może was to zniechęcić, ale zrozumcie, to nie moja wina, nie chcę was stracić. Więc mam dla was małą prośbę, jeśli czytacie, moglibyście skomentować? Zwykłą literką, cokolwiek. Komentarze motywują mnie do pracy, a kiedy widzę znacznie mniejszą ilość, odechciewa mi się wszystkiego. 

Jeśli chcecie możecie też przeczytać te durne podziękowania za 600,000 wyświetleń, które napiszę poniżej.

Więc dziękuję wam za to, że tyle ich jest. To naprawdę niezmierny zaszczyt prowadzić bloga o tak dużej ilości wyświetleń, obserwatorów, i tak dalej. Dziękuję za wszystko, mam nadzieję, że zostaniecie ze mną do końca. Much Love xox