26. "Nie słuchaj go..."

Chloe Romano's POV:

Po tym wszystkim co stało się nad jeziorem, nastał poranek. Wszystko zaczęło się od jednego pytania, które zadałam Justinowi.

Kim dla siebie jesteśmy?

Nie wiem dokładnie kim jesteśmy. On też. Chciałby, abyśmy czymś byli. Cały czas myślałam, zbierając wszystko razem. Musiałam go odepchnąć. To nie tak, że nie jest dobrym człowiekiem. Jest naprawdę dobrym człowiekiem...

Po prostu nie powinniśmy być ze sobą.

Musiałam odciąć od siebie myśli, że zależy mi na nim. Moje serce chciało go, ale mój umysł podpowiadał inaczej. Serce potrafi być czasami lekkomyślne. Umysł wie, co najlepsze. Były momenty, w których chciałam iść za głosem serca, ale mój umysł wygrywał.

Powiedzmy, że utknęłam pośrodku.

Leżałam na kanapie Justina, sięgając po pilota, aby zmienić kanał z wiadomościami. Wiadomości doprowadzały mnie do snu. Czekałam aż Justin się pośpieszy i wyjdzie spod prysznica, ponieważ po raz pierwszy miał mnie zabrać do Tim Horton's. Nadal zmieniałam kanały w telewizji, aż natrafiłam na jeden z moich ulubionych filmów.

Piotruś pan.

Kiedy dorastałam rodzice zawsze pokazywali mi klasyczne filmy Disneya. Nasza rodzina była wielkimi fanami Disneya. Jeśli mam być szczera to odwiedzaliśmy Disneyland regularnie. To nie było normalne, ale była to pierwsza rzecz, którą moi rodzice chcieli zrobić po przyjeździe do Stanów Zjednoczonych, z Włoch. Cała nasza rodzina dorastała z Disneyem. Mogę powiedzieć, że jestem najbardziej powiązana z filmem Alicja w krainie czarów.

Alicja była ciekawską dziewczyną.

Kątem oka, widziałam jak Justin schodzi po schodach i układa swoje jasnobrązowe włosy. Miał na sobie koszulkę, niebieskie jeansy, ale nie ubrał jeszcze butów. Moje nogi były rozciągnięte na kanapie. Podszedł do mnie, unosząc moje nogi. Usiadł przede mną kładąc moje nogi na szczycie swoich kolan.

- Zabrało ci to dużo czasu. - uśmiechnęłam się, wracając do filmu.

- Tak, ponieważ ktoś wykorzystał całą ciepłą wodę przez trzygodzinny prysznic, zmuszając mnie do mycia się w zimnej wodzie. - przesunął palec po mojej nodze, powodując dreszcze na moich plecach. - Jest mi bardzo zimno.

Czując się winna mojego zachowania, zignorowałam go, oglądając film dalej.

- Chloe. - zaśmiał się, mówiąc moje imię.

- Tak? - odparłam, rozciągając plecy.

- Poważnie będziesz to oglądać? - spytał z pełną powagą, sięgając po pilota, leżącego na stoliku.

- Nawet nie próbuj zmieniać kanału. - syknęłam, wyrywając mu pilot.

Zaśmiał się ponownie.

- Żartujesz, Chloe. Przecież to film dla dzieci!

- O co ci chodzi? To klasyk. - schowałam pilot za plecy, wlepiając wzrok w ekran telewizora. Wtedy Justin uniósł swoje ciało nad moim, zaczynając całować moją odsłoniętą skórę. Starałam się mu oprzeć, odpychając go lekko od siebie.

- To nic nie da. Oglądamy Piotrusia Pana, a teraz odejdź ode mnie, świnio. - odwróciłam twarz w przeciwnym kierunku.

Z sukcesem odepchnęłam go, a następnie zobaczyłam, że ponownie zbliża się do mnie. Zaczął łaskotać mój brzuch.

- Nie powinnaś tego robić, kochanie. - zaśmiał się, tańcząc palcami na moim ciele.

Miałam ogromne łaskotki, a to była ostatnia rzecz o jaką mogłabym prosić. Wydałam z siebie głośny śmiech, który wypełnił cały pokój. Nie było słychać filmu. Wtedy usłyszałam dzwonek telefonu Justina.

- Odbierz. - wykrztusiłam, śmiejąc się. - Pewnie to ważne! - naciskałam, starając się trzymać jego ręce z dala ode mnie, aby przestał mnie łaskotać.

- Nie, to może poczekać. Nie uciekniesz od łaskotek. - kontynuował gilgotanie mnie. Jego palce zaczęły przyśpieszać.

- Przestań! - pisnęłam, śmiejąc się głośno. Nie mogłam nawet myśleć.

- Pierw mnie pocałuj. - zacisnął swoje wilgotne, różowe usta.

Zignorowałam jego wygłupy i wyciągnęłam iPhone z jego tylnej kieszeni. Uśmiechnął się łobuzersko, pokazując, że dotknęłam jego tyłka. Typowe.

Spojrzałam na ekran, aby zobaczyć kto dzwoni. "Dickface Damien" wyświetlało się na ekranie. Zaśmiałam się do siebie przez to, jak Justin miał zapisanego swojego brata. Myślę, że to zabawne.

- To Damien. - trzymałam telefon przed jego twarzą.

- Odbierz. - rozkazał.

- Zwariowałeś? - pisnęłam. - Cholera, nie! - pokręciłam głową, słysząc jak telefon przestaje dzwonić. Myślałam o tym, co się stanie kiedy znowu spotkam się z Damienem. Przerażał mnie, jak diabli.

- Oh tak. - Justin zmarszczył brwi. - Zapomniałem, że twoje kontakty z nim nie są najlepsze.

Telefon zaczął ponownie dzwonić. Justin natychmiast odebrał, włączając głośnik.

- Dlaczego do cholery musiałem czekać tak długo aż odbierzesz? - Damien krzyknął przez telefon. W tle słyszałam głosy kilku członków Venom. Przełknęłam ślinę na samą myśl o tym.

- Nie miałem ochoty z tobą rozmawiać... - powiedział Justin. - Wiesz, że to nie było na poważnie.

- Chcę, żebyś zrobił coś dla mnie. - Damien przerwał, odchrząkując. - Kiedy dzwonię, lepiej odbierz, mały gnoju.

- Już mówiłem, że nie pracuję dla ciebie, Damien. - Justin warknął do słuchawki.

- A ja mówiłem, że nie masz wyjścia, do cholery. Jesteś moim bratem, więc musisz zrobić mi przysługę. - splunął Damien. Justin wydał z siebie jęk, wywracając oczami. - Musisz złapać dla mnie dwóch facetów. - Damien nalegał.

- Nie zrobię tego. - mruknął Justin, unosząc brew.

- Puść mnie, Jay. - szepnęłam, zauważając, że ciało Justina wciąż jest nade mną. Zszedł ze mnie, patrząc na mnie, a następnie na ekran telefonu.

- Oh, już wiem dlaczego. - Damien szybko odłożył słuchawkę. Justin zablokował telefon, rzucając nim o podłogę z zupełnej furii.

- Kurwa. - szepnęłam do siebie, myśląc o tym, co Damien powiedział do mnie w kuchni. Twierdził, że Justin odmawia pracy przeze mnie i groził, że zadzwoni do Brada. Brad nie będzie zadowolony, kiedy dowie się, że jestem w Stratford, zwłaszcza po tym, jak miałam do niego zadzwonić, ale...

Oboje mieliśmy problem.

Justin Bieber's POV:

Spojrzałem na siebie w lustrze na parterze, słysząc dzwonek do drzwi. Podbiegłem do nich, nie spodziewając się nikogo. Sądziłem, że to pewnie Damien przyszedł przemówić mi do rozsądku. Wywróciłem oczami, przekręciłem klamkę od drzwi i otworzyłem je, patrząc na nikogo innego, jak na Jetta Kinga.

Jego twarz krzyczała gniewem. Szybko wyszedłem, zamykając za sobą drzwi. Nie chciałem, aby Chloe zobaczyła, jak kłócę się z jednym ze swoich wrogów.

- Jesteś egoistyczny i leniwy, jak cholera. Wiesz o tym, Jay? - warknął do mnie Jett, wkładając ręce do kieszeni.

- O co ci chodzi? - oparłem się o ścianę, przenosząc prawą stopę na lewą.

- Muszę jechać do Toronto i złapać dwóch facetów, ponieważ twoja leniwa dupa nie chciała tego zrobić! - Jett krzyknął mi w twarz. Nawet nie drgnąłem. Stałem z pokerową twarzą, nie przejmując się tym co mówił i robił.

- Nie będę pracować dla kogoś, kto traktuje mnie, jakbym był jakimś zwierzęciem. - swobodnie oblizałem wargi.

- Daj spokój, Jay. Możesz to zrobić... - zamilkł. Był cały spocony. Jego zapach przypominał mi mokrego psa.

- Nie wykonam tej pieprzonej, brudnej roboty, Jett. - pokręciłem głową.

- Dlaczego?

- Nie chcę. Bez względu na to, jak bardzo kurwa się staram, nikt nigdy mnie nie docenia, więc tego nie zrobię. - wskazałem ręką na jego samochód. - Idź i zrób to.

- Znam prawdziwy powód, dzieciaku. - zachichotał Jett.

- Powiedz...

- Dziewczyna w środku? - zaczął. - Odciąga cię od wszystkiego.

Zmrużyłem oczy w gniewie, marszcząc brwi. Nic z tego co powiedział nie było prawdą.

- Nie, nie jest powodem. - splunąłem.

- Nie powinieneś nawet widywać się z Romano.

- A ty wciąż z tym Romano? Skończ.

- Powinieneś wiedzieć, że robisz wszystkie te bzdury, próbując zaimponować dziewczynie, która ma cię gdzieś. - wskazał palcem na drzwi mojego domu. - Spójrz mi w oczy i powiedz, że nie jesteś kurwa zraniony.

- Nie jestem. - warknąłem zirytowany.

- Jesteś zraniony, jak cholera, brachu. - Jett odszedł, kręcąc głową. - Dziewczyna cię nie chce.

Zacisnąłem zęby, nie mając pojęcia, co zrobić.

Chloe Romano's POV:

Usiadłam na kanapie, patrząc w milczeniu na wyłączony telewizor. Słyszałam wszystko, co stało się na zewnątrz. Nie miałam pojęcia, co robić, ale wiedziałam, że Justin będzie wściekły, ponieważ znowu wszystko słyszałam. Nie wiedział, jak się bronić. Zwłaszcza, kiedy ktoś rzucał komentarze na mój temat.

Rzeczy, które powiedział Jett... nie były prawdą.

Drzwi otworzyły się, powodując, że wstałam z swojego miejsca. Stałam z rękami za plecami, widząc zdenerwowanego Justina, wchodzącego przez drzwi. Drzwi się zatrzasnęły. Nie miałam pojęcia, co zrobić, ale widziałam, że był wściekły, jak cholera, a nie miał nad tym kontroli.

- Nie słuchaj go, Justin. Proszę. - mruknęłam, starając się utrzymać go w spokoju. Z wściekłością chwycił moją rękę, ściskając ją tak mocno, jak to możliwe.

- Cholera, dlaczego nie możesz być moja? Huh? - krzyknął w moją twarz ze łzami w jego miodowo brązowych oczach. - Dlaczego? Zrobiłem dla ciebie tyle gówien, a ty nadal się wahasz i wszystko przeciągasz! - oblizał wargi. - W całym swoim życiu nigdy nie pragnąłem kogoś tak bardzo. Sprawiasz, że moje dni są lepsze, Chloe. Nigdy nie czułem do kogoś czegoś takiego. Dlaczego do cholery mi to robisz?

Moje serce zatrzymało się, powodując, że w końcu podjęłam decyzję.

- Będę twoja... - wyszeptałam.

- Chcę wiedzieć, jak to jest nazywać cię swoją dziewczyną. Chcę być twoim chłopakiem. Chcę zabierać cię na randki i robić z tobą fajne rzeczy. Dlaczego do cholery mi na to nie pozwalasz? - dyszał, nadal mówiąc i mówiąc. - Rozumiem, że masz problemy z zaufaniem przez konflikt naszej rodziny, ale chcę być z tobą, Chloe! Czego nie rozumiesz? Będę cię chronił i bardzo dobrze traktował! Zrobię dla ciebie wszystko, więc dl--

Przełknęłam ślinę, zbierając siły.

- Powiedziałam tak! - przerwałam mu.

- Co... - zamilkł w zaskoczeniu. Uniósł brwi, patrząc mi prosto w oczy.

- Będę twoja. - mruknęłam.

- Żartujesz...

- Nie żartuję. - poczułam drżenie warg, pragnących pocałunku.

- Ale Chloe, powiedziałaś, że-

- Zamknij się i mnie pocałuj. - syknęłam, przerywając mu. Mówił z pewnością za dużo.

Patrzeliśmy sobie w oczy. Ciśnienie w pokoju podniosło się. Justin szybko przyłożył twarz do mojej, zamykając oczy. Zamknęłam swoje, czując jak Justin mocno mnie całuje, wpychając swój język do moich ust. Nasze języki tańczyły ze sobą, nie przestając.

Szorstko złapał moją twarz, kiedy owinęłam ręce wokół jego szyi. Zaczęłam się bawić jego świeżymi, umytymi włosami. Otworzyliśmy oczy. Uśmiechnął się w moje usta. Następnie zaczął całować mnie w wolniejszym tempie, tym razem słodko. Pocałunek był ostrożny i dawał mi kochające uczucie. Był bardzo delikatny.

Oderwał się ode mnie, kładąc nos na moim. Podniósł mnie i obrócił mnie wokół po czym postawił na nogi. Położył lewą rękę na moim prawym policzku i zaczął delikatnie muskać moje usta.

Boże, nie mogłam uwierzyć, że to oficjalne.

Cmoknął mnie w policzek, a następnie przytulił.

Jesteśmy razem, w końcu.

- Więc, teraz jesteś moja? - spytał zaskoczony.

- Tak, jestem. - uśmiechnęłam się, opierając głowę na jego klatce piersiowej.

- Cholera...

Zaśmiałam się do jego koszulki z powodu jego reakcji.

- Kochanie, tyle dla mnie znaczysz. - mruknął wzdłuż mojego ucha. - Jesteś dla mnie tak perfekcyjna. W moich oczach jesteś idealna. - spojrzał mi w oczy, swoimi doskonałymi tęczówkami. - Zmieniłem się przy tobie na lepsze. Chcę, abyś to wiedziała, Chloe.

- To daje do myślenia. - położyłam nos na jego klatce piersiowej. Było tak wygodnie.

- Jesteś dla mnie idealna. Mamy tak wiele wspólnego. Nigdy nie spodziewałem się, że tak szybko cię polubię i... - przełknął ślinę. - Doprowadzasz mnie do szaleństwa.

- Tak? - uśmiechnęłam się.

- Tak. - wychrypiał, unosząc moją brodę do kolejnego pocałunku. Przerwał nam dzwonek jego telefonu.

- Pozwól mi odebrać. Wiesz, co stało się ostatnim razem. - zaśmiał się Justin, podchodząc do blatu kuchennego. Odebrał telefon, włączając głośnik.

- Hallo? - powiedział Justin.

- Cześć, tutaj Jay Bieber? - spytał głos w telefonie.

- Tak. Kto mówi? - Justin szybko odpowiedział.

- Mówi Brad Romano. Brat Chloe Romano.

O.MÓJ.BOŻE.
Jesteście niesamowici.
Follownijcie na twitterze naszą Chloe i naszego Jaya.