25. "Chcę z powrotem mojego brata..."

Chloe Romano's POV:

Przeszedłeś kiedyś przez tak wiele myśli tylko po to, aby nie zranić czyiś uczuć? Wiesz, jak to jest, kiedy czujesz, że skrzywdzisz osobę tym, co zamierzasz zrobić?

Właśnie to czułam, kiedy Justin Bieber powiedział mi, że nie mam odchodzić. Chciał, abym została.

Nie wiem jak to wytłumaczyć. Serce Justina było tak kruche, jeśli chodziło o uczucia do mnie. Nie chciał, abym odeszła. Martwił się o mnie. Zawiodłam go. Nie lubiłam widzieć go takiego. Zraniłam go tak, że zaczęłam płakać.

Czułam, jak moje usta zaczynają drżeć. W moich oczach było tyle łez, że wszystko stało się rozmazane. Łącznie z Justinem.

- Nie płacz. - mruknął, podchodząc do mnie, aby mnie przytulić.

Byłam zdezorientowana. Dlaczego właśnie prosi, abym nie płakała? To on był poszkodowany po tym, jak powiedziałam mu, że chcę go zostawić i wrócić do Kalifornii. Nie wiem, jak radzić sobie w takich sytuacjach. To moja słabość. Jeśli byłaby taka możliwość, chciałabym zostać w obu miejscach. Nie sądzę, żebym mogła znaleźć tutaj szalonego naukowca, aby mnie sklonował.

- Nie wiem czego chcę, Justin. - schowałam głowę w jego klatce piersiowej. - Jestem tak zestresowana i zmęczona. Chcę wrócić do życia z rodzicami. Chcę z powrotem mojego brata, a nie przywódcę gangu. - podciągnęłam nosem, trącając nim jego ciepłą klatkę piersiową. - Czy to za dużo?

Przyciągnął mnie jeszcze bliżej. Nie czułam nic, oprócz ciepła i wygody. To uczucie było miłe. Dało mi do myślenia, że nie chciałam odchodzić. Wyraźnie nie mogłam wrócić do domu.

- Zostań ze mną. Będę cię chronić. - wyszeptał do mojego ucha, pocierając moje ramiona. - Wiesz, że zależy mi na tobie. - przeniósł nos wzdłuż mojej szyi, całując ją. Zamknęłam oczy, ciesząc się tą chwilą. Nie mogłam tego zostawić za sobą. Nie tak szybko.

- To trudne. Nie mogę nadal żyć w ten sposób. Po prostu potrzebuję kogoś... - zamilkłam. Przygryzłam wnętrze mojego policzka w zdenerwowaniu.

- Masz mnie, Chloe. - wychrypiał głęboko, muskając moją szyję. - Zawsze będziesz miała mnie.

- Nie chcę, abyś odeszła, bo zanim się tutaj pojawiłaś, nie miałem powodu, dla którego mógłbym żyć. - odsunął się ode mnie, patrząc mi w oczy. Pokręcił gwałtownie głową z ogromnymi emocjami na twarzy. - Chcę być tutaj dla ciebie. Chcę, abyś czuła się bezpiecznie. - wziął moje ręce, głaskając moje dłonie. - A teraz przestań płakać i uśmiechnij się, kochanie.

Zachichotałam słodko.

- Musisz myśleć, że jestem cholernym mięczakiem, ponieważ codziennie płaczę.

Zaśmiał się, wciąż głaskając moje dłonie.

- Nie. Jesteś idealna. Mimo tego, że wolałbym oglądać częściej twój piękny uśmiech. - cmoknął mój policzek. Zarumieniłam się. Nie mogłam tego powstrzymać. - Teraz weź prysznic i się przygotuj. Zabiorę cię gdzieś.

- Nie sądzę, żeby to był dobry pomysł. Ostatnim razem, kiedy się gdzieś wybraliśmy nie skończyło się to dobrze. - zmarszczyłam brwi, myśląc o chaosie w sklepie z nabojami. Nie chcę znowu się martwić.

- Nie martw się. - puścił moje dłonie, kierując się do kanapy. - Nikt nam dzisiaj nie przeszkodzi.

Skinęłam głową, mając nadzieję, że wszystko pójdzie dobrze. Jeśli teraz coś się stanie to będzie za wiele. Uciekłabym stąd w mgnieniu oka.

- Gdzie mnie zabierasz? - spytałam, przeczesując swoje rozczochrane włosy. Do mojego nosa wtargnął zapach wody kolońskiej Justina. Uśmiechnęłam się, ciesząc się zapachem.

- To niespodzianka. - zaśmiał się, przyśpieszając samochodem.

Był tak szczęśliwy. Cały czas się uśmiechał przez to, że z nim zostałam. Kto pomyślałby, że taka dziewczyna jak ja będzie powodem jego zadowolenia? Wiedziałam, że lubił moją obecność w domu. Cieszył się mną. Tylko jeszcze nie wiedziałam, co do niego czuję. Czasami, czułam, że sprawia tylko kłopoty. Innym razem, moje uczucia do niego były bardzo silne.

Kiedy całował mnie swoimi wilgotnymi, miękkimi ustami czułam się lepiej niż kiedykolwiek. Nigdy nie miałam faceta, który rozumiał by mnie tak bardzo, jak Justin. To tak, jakby próbował mnie szanować bardziej, bo wie o moich doświadczeniach z facetami.

- Więc, to randka, tak? - spojrzałam za okno, nie widząc nic, oprócz drzew na poboczu drogi.

- A chcesz, żeby była? - zmienił bieg, przyśpieszając jeszcze bardziej.

- Chcę spędzić z tobą dużo czasu bez jakichkolwiek przerw... - wymamrotałam do siebie, nie oczekując od niego, aby to usłyszał.

- Naprawdę? - zaczął przyśpieszać, jadąc 95 mil na godzinę.

Lekko zachichotałam.

- Przestań! - uderzyłam go żartobliwie w rękę. - Zwolnij, Justin!

Wyglądał bardzo atrakcyjnie, jadąc z taką prędkością z jaką jechaliśmy. Nie zupełnie chciałam, aby zwolnił. To co robił w tym momencie było tak gorące.

- Podoba ci się... - dokuczał mi, przyśpieszając do 100 mil na godzinę. Jechał krętą drogą, mając pełną kontrolę nad pojazdem. Posiadał stary samochód. Muszę przyznać, że na początku wydawało mi się dziwne to, że jeździ 1967 Dodge Charger, ale teraz to kocham. Kocham sposób, w jaki go prowadzi. Już wiem, dlaczego jest właścicielem takiego samochodu.

Zaczął zwalniać, zatrzymując się przed znajomym widokiem. Zatrzymał auto na parkingu, blisko wejścia. Uśmiechnęłam się przez to, co zobaczyłam przed sobą. Widok był wspaniały i nikogo tutaj nie było. Tylko on i ja.

- Jezioro. - mruknęłam do siebie.

- Tak. - przeczesał nerwowo włosy, wyciągając kluczyki. Wyszedł, zamknął drzwi i podszedł do moich, otwierając je. Stanęłam na nogach, widząc go, będącego nade mną. - Tu nie jest tak pięknie, jak na plaży w Kalifornii, ale... - nie dokończył. Zauważyłam, że próbował się nie rumienić. Nie wychodziło mu to.

Myślę, że to urocze iż próbował.

Skierowałam się w stronę jeziora, stając przed nim. Podniosłam płaski kamień i wrzuciłam go do jeziora. Odbił się o wodę czterokrotnie. Widok był piękny. Woda była cicha, a powietrze świeże. Na plażach w Kalifornii nie było czegoś takiego. Wielu ludzi stało wokół mnie, ale czułam się samotna. Znasz to uczucie?

Poczułam parę rąk, owijających się wokół mojej tali. To był Justin. Oparł głowę na moim ramieniu, a następnie cmoknął moją szyję. Położyłam swoją głowę na jego.

Czułam się super wygodnie, ale jedno pytanie krążyło w mojej głowie--bardzo ważne.

- Kim dla siebie jesteśmy, Justin? - spytałam, patrząc na widok przed sobą. Justin westchnął, kiedy wzięłam swoją głowę z jego. Oddychał do mojego ucha.

- Kim chcesz, abyśmy byli? - wychrypiał, wciąż trzymając ręce owinięte wokół mnie.

Zamilkłam, myśląc o niebezpieczeństwie, które powstałoby, gdybyśmy byli razem i kontrowersji, jaką może to spowodować.

- Nie sądzę, że powinniśmy... - zamilkłam, nie dokańczając. Przygryzłam wargę, przygotowując się do dokończenia. - ...Być czymś...

- Chloe... - mruknął Justin w rozczarowaniu. Oderwałam się od niego, odwracając się, aby spojrzeć w jego miodowe oczy.

- Jestem Chloe Romano, siostra Brada Romano. - przełknęłam ślinę. - Jesteś Justin Bieber, brat Damiena Biebera.

- Nie wiedziałem. - powiedział sarkastycznie, starając się pokazać, że nie jest zraniony.

Zachichotałam, sygnalizując, że jest śmieszny. Wtedy wróciłam do szczerego wyrazu twarzy, sprawiając, że nastrój z powrotem stał się poważny.

- Damien nienawidzi Brada. Jego celem jest go zranić. - zmarszczyłam brwi, odchodząc. Wiatr wiał w moje nieułożone włosy.

- Co to do cholery ma wspólnego z nami? - warknął Justin, szarpiąc moje ramię.

- Twój brat już próbował mnie skrzywdzić, Justin. Wiem, że nie przestanie, dopóki nie zrani Brada. - splunęłam, starając wyszarpnąć się z dala od niego.

- Nigdy cię nie dotknie. Nikt z Venom tego nie zrobi. Nie pozwolę. - stwierdził z nutą gniewu i frustracji w głosie.

- Ale skrzywdzi mojego brata. Brad jest jedyną osobą, która mi została. Jeśli umrze, załamię się. - wykrztusiłam, wciąż starając się od niego oderwać. Zatrzymałam się, kiedy zobaczyłam jak spuścił rozpaczliwie głowę. Pamiętam, kiedy powiedział mi, że będzie dla mnie zawsze.

Mówiłam, że jego serce było kruche, jeśli chodzi o mnie.

Uniosłam jego brodę, patrząc w jego martwe oczy.

- Wiem, że zawsze mam ciebie, ale on jest moją krwią i jeśli go stracę to z mojej rodziny nie pozostanie nic. - pokręciłam głową, przyciskając swoje czoło do jego. Przesunęłam swoje ręce do mojego boku. Chwycił mnie w basie, oblizując wargi. - Nie możemy być razem, Justin.

- Romeo i Julia nie mogli być razem z powodu ich rodziny, ale i tak zrobili inaczej. - poruszył brwiami, przykładając jego nos do mojego.

- Uczucia Romeo i Juli były silniejsze od naszych... - zamknęłam oczy w niepokoju.

- Może o tym nie wiesz, ale uczucia w mojej głowie do ciebie są bardzo silne, Chloe. - zaczął szturchać nosem mój nos. Odsunęłam się od niego, chcąc pójść gdzieś sama.

Wiedziałam, że jestem suką, ale oddalenie się od niego było dla mnie lepsze. To było dobre dla mnie i dla Brada. Chciałam wrócić do domu. Chciałam, aby wszystko wróciło do normy. Nie mogłam już żyć. Nie w taki sposób.

Usiadłam na trawie, zaczynając zbierać kamienie.

Po trzydziestu minutach wrzucania kamieni do wody w pełnej koncentracji, spojrzałam do tyłu i zobaczyłam Justina, siedzącego na ławce ze spuszczoną głową i rękami na kolanach. To była wskazówka, aby podnieść swój tyłek, wrócić do niego i przeprosić.

- Przepraszam. - wymamrotałam, czując w gardle ogromny ucisk.

- Wiesz, jak bardzo zależy mi na tobie. - spojrzał na mnie z troską.

- Wiem... - szepnęłam, spuszczając głowę przez zawstydzenie.

- Przynajmniej to przemyśl. - zasugerował. Krótko po tym skinęłam głową. - Może zmienisz zdanie. Nigdy nie wiadomo. - lekko się do mnie uśmiechnął, próbując pokazać mi, że wcale nie jest zraniony.

Podeszłam do ławki i usiadłam obok niego. Splotłam swoją rękę z jego, czując, jak robi mi się gorąco. Oparłam głowę na jego ramieniu, czując jak cmoknął moje czoło. Uśmiechnęłam się, pokazując, że wszystko między nami będzie dobrze.

Krótki rozdział, ale za to jaki emocjonujący. Muszę przyznać, że się popłakałam.
Pamiętacie, że was kocham i wam dziękuję? ;)
Follownijcie na twitterze naszą Chloe i naszego Jaya.