10. "Niech gra się rozpocznie."

Samochód w końcu zatrzymał się pod domem Justina. Wyciągnął kluczyki ze stacyjki, wysiadł z auta i podszedł do mnie. Wyszarpnął mnie z fotela, zamknął drzwi, a następnie pociągnął mnie na chodnik. Odkluczył drzwi, jego prawa ręka ściskała moje ramie, drgając w pełnym gniewie. Wiedziałam, że go wkurzyłam. Nie byłam gotowa na to, żeby zobaczyć co chce ze mną zrobić.

Otworzył drzwi, wpychając mnie do domu tak mocno jak prawdopodobnie mógł. Moje plecy uderzyły o ścianę. Oddychałam ciężko, czekając na niego, zamknął za sobą drzwi. Wyłączył światła i natychmiast znalazł się blisko mojej twarzy. Jego twarz była dolegliwie czerwona.

- Mówisz cholernie za dużo. - krzyknął mi w twarz, marszcząc brwi. - Masz szczęście, że przywiozłem cię tutaj do domu, żeby skończyć z tymi twoimi bzdurami! Mogłem zawstydzić cię w restauracji! Śpisz w moim domu i tak mi się odpłacasz? Czasem zamknij swój ryj. - przerwał, dysząc bardzo ciężko. Jego prawa dłoń opierała się na ścianie. - Mam dość tego, że zachowujesz się jakbym był twoją własnością, kiedy ja płacę kurwa za każdą rzecz jaką tutaj robisz! Jesteś suką! - warknął.

- To twoja wina! - splunęłam, czując jak moje policzki robią się gorące. - Przywiozłeś wczoraj do domu dziewczynę, a teraz chcesz wziąć inną? To obrzydliwe! - moja twarz zbliżyła się do jego, a moje ciało zaczęło się pocić z napięcia.

- To nie jest obrzydliwe kiedy staram się sprawić, żebyś była zazdrosna. - wymamrotał pod nosem, patrząc prosto w ziemię. Wiedziałam przez cały czas, że to był jego plan. Rozmawiać z innymi dziewczynami i sprawić, żebym była zazdrosna, twierdził, że tylko tak mógł dobrać się do mnie w łóżku. To nigdy się nie zdarzy. Zwłaszcza po tym jak zachował się na kolacji. Kompletny dupek.

- Co? - spytałam, udając, że nie słyszałam jego mamrotania.

- Słuchaj, nie wiem o tobie tego całego gówna! Powinnaś być wdzięczna, że nie pozwoliłem ci zostać na ulicy! - wrzasnął. Po tym wszystko co słyszałam to tylko i wyłącznie tykanie zegara ściennego na wprost kanapy.

- Wolałabym żyć na ulicy, niż być tu z obrzydliwą, uzależnioną od seksu, bipolarną świnią! - krzyknęłam, zaciskając zęby w pełnej złości. Kto wie, może niedługo będziemy w stanie powiedzieć sobie wszystko inne co myślimy o sobie? Niech gra się rozpocznie.

- Nie, nie wolałabyś. - splunął. - Nie przeżyłabyś tam nawet jednego dnia! - pokręcił głową.

- Wolałabym być zabrana z tej ulicy przez kogoś innego niż ciebie. Twoim priorytetem było uprawiać ze mną seks. - przerwałam. - Przyznaj się. Gdy jesteś zły, musisz znaleźć jakąś dziewczynę i dobrać się do jej majtek. - uśmiechnęłam się, próbując odeprzeć jego atak. Jest po prostu zły, że nie pozwoliłam mu wziąć numeru kelnerki.

- Powinnaś szanować mnie tak bardzo jak ja szanuję ciebie, to co zrobiłaś w barze przeszło wszelkie granicę! - wrzał ze złości. Zaczął oddychać przez zęby, jakby był na najwyższym poziomie zdenerwowania.

- Co ty do cholery mówisz? - spytałam. - Popchnąłeś mnie w domu dwa razy i starając się wyładować na mnie swoją złość chwyciłeś mnie za tyłek! Nie ma nic bardziej obraźliwego niż to! - krzyknęłam tak głośno, jak tylko mogłam.

- Chronię cię przed wszystkimi bzdurami w jakie wplątują cię ludzię! - westchnął. - Mówiąc o twoim pokoju w motelu, chcieli cię rozerwać na kawałki. Pamiętasz?

Niebawem przypomniałam sobie jak wyglądał mój pokój w motelu, kiedy wróciłam zabrać swoją torbę. Krzesła były rozrzucone wszędzie, a łóżko się rozpadało. To był chaos. Zrobili coś, żeby trzymać mnie z dala od motelu. Właściciel był martwy. Nie miałam wyboru i zostałam z Justinem. Mogłam zostać z nim, albo powiedzieć bratu o moim przyjeździe do Stratford. Tak naprawdę nie miałam wyjścia od konsekwencji.

- Chcę wrócić do domu! Nienawidzę tu kurwa być! Przyjazd tutaj to była moja najgorsza decyzja! Wszystko o czym mówisz to dobieranie się do moich spodni lub zabicie tej dziewczyny! - w moich oczach pojawiły się łzy przez fakt, że ta dziewczyna to ja. - Mówisz więcej o pieprzonych dziewczynach niż o swoich prawdziwych obowiązkach, Justin! - mój głos się załamał. Zaczęłam czuć się coraz słabiej, ale przypomniało mi się, że muszę trzymać się na baczności.

- Co ty kurwa powiedziałaś? - spytał, marszcząc brwi z wściekłości.

- W zasadzie powiedziałam, że nie wykonasz tego gówna. - powiedziałam przez zęby, patrząc mu prosto w oczy.

- Zamknij się! - krzyknął, przybliżając się jeszcze bardziej do mojej twarzy.

- To dlatego każdy w tym mieście myśli, że jesteś pieprzonym nieudacznikiem! - odkrzyknęłam.

W ciągu kilku sekund, znalazłam się pochylona, trzymając moją twarz z bólu. Właśnie zostałam uderzona w lewą stronę moich ust przez Justina. Nie wiedziałam, jak zareagować. Dotarł do największego punktu złości i wyładował ją na mnie. Powiedziałam coś złego, ale nie powinien mi tego zrobić. To po prostu uświadomiło mnie, że muszę się stąd wydostać. Musiałam stąd wyjść, szybko.

Bez słowa, podniosłam się z bezpośrednim wyrazem twarzy, odwróciłam się i ruszyłam w kierunku drzwi.

- Przepraszam, Julia. Proszę nie odchodź. - wymamrotał za mną. Jego słowa i czyny zupełnie się od siebie różniły. Jak można celowo uderzyć dziewczynę, a zaraz potem ją za to przepraszać. Otworzyłam drzwi, aby wyjść. - Julia, czekaj! - zignorowałam go, idąc przed siebie. - Nie chciałem tego zrobić! Naprawdę, naprawdę przepraszam. Gdybyś tylko mogła posłuchać m-

Zatrzasnęłam przed nim drzwi, nie słysząc już ani jednego jego słowa. Moja twarz nie bolała aż tak bardzo. To było bolesne, ale bardziej zaniepokojona jestem tym, że koleś mnie uderzył. Nie wierzę, że facet może dotykać dziewczynę w ten sposób. Wiedziałam, że nie powinnam się w to wpakować, a uderzenie mnie było tylko moją wymówką, żeby jak najszybciej uciec z tego domu. Mam nadzieję, że cierpi z samotności.

Powodzenia teraz w szukaniu Chloe Romano. Ha.

Biegłam po chodniku, czując się jak idiotka, jak zawsze, traciłam równowagę, tok myślenia. Wiedziałam, że muszę tylko dostać się do budki telefonicznej i połączyć się z moim bratem. Nagle poczułam, jakbym wpadła na coś. Nie było to czymś, ale kimś. Łzy zaczęły spadać po mojej twarzy w strachu przed wszystkim co dzieję się wokół mnie.

Dookoła było ciemno. Powinnam modlić się do Boga, aby znowu mnie nie porwali. Spojrzałam w górę, aby zobaczyć, kto to był. Zobaczyłam dzieciaka z niewinną miną. Wyglądał, jakby był w moim wieku. Miał najsłodsze, najbardziej opiekuńcze spojrzenie na jego twarzy, jakby chciał mnie pocieszyć.

- Co jest? Co się stało? - spytał, trzymając mnie za ramiona. Trzymał mnie przed nim, abym mogła spojrzeć mu wyraźnie w oczy podczas rozmawiania z nim.

- Nie zrobiłam nic złego! - krzyknęłam w panice, lekko płacząc. Spojrzał na mnie z przerażeniem, głaskając moje plecy, aby mnie uspokoić. Zaczęłam płakać jeszcze bardziej.

- Wiem, że nie zrobiłaś nic złego, ale on zrobił. - powiedział. Płakałam w jego ramionach, wiedząc, że daje mi wskazówkę kim jest Justin i co zrobił. Oczywiście znał Justina. Przecież nie stałby by na zewnątrz jego domu, jeśli by go nie znał.

- Jak masz na imię? - zaczął prowadzić mnie do swojego żółtego Forda Mustanga. Wyglądał na zupełnie nowego. Był odpowiedni dla kogoś w jego wieku, w przeciwieństwie do auta Justina.

- Jestem Julia. - skłamałam, kiedy otworzył dla mnie drzwi od strony pasażera. Nie wiem, kim jest ta osoba, ale wydawał się opiekuńczy. Musiałam wyrwać się z tej piekielnej dziury. Usiadłam w fotelu, a następnie zamknął za mną drzwi. Poszedł i również wsiadł do auta, zamykając za sobą drzwi. Spojrzał na mnie, posyłając mi najbardziej opłakane spojrzenie.

- Jestem Dean. - westchnął. - Po prostu uciekłaś z domu Jaya? Nie zdziwiłbym się, gdybyś to zrobiła. - wymamrotał, przejeżdżając ręką w dół moich włosów, próbując jak najbardziej mnie pocieszyć.

- Tak. - mruknęłam, ścierając łzy z mojej twarzy. Spojrzałam w dół na moje nogi i zobaczyłam jak moje ciało drży z kompletną histerią. - Uderzył mnie w twarz. - przyznałam, trzymając moje usta w bólu.

- Idę go kurwa zabić. - Dean zawrzał. - Zrobię to kurwa właśnie teraz.

- Nie, nie wspominaj nic o mnie, proszę! - płakałam, chowając moją twarz w dłoniach. Nie chciałam, żeby Justin wiedział, że mówię o tym co mi zrobił. Bałam się go. Wszyscy wokół, którzy naciskali na niego doprowadzali go do złości. Nie winię go, ale nie powinien mi tego zrobić. To było już za dużo.

Wiem, że jestem suką, która cały czas dokucza, ale nie zasługuję na to co mi zrobił. Nigdy w życiu nie zostałam uderzona, aż do teraz, myśl, że zrobił to mężczyzna sprawiała, że to było jeszcze gorsze. Jak on mógł zrobić coś takiego? Wiedziałam, że nie wie jak szanować dziewczyny, ale do cholery.

Dean spojrzał na mnie ze współczuciem. Przesunął palec w poprzek mojego czoła, starając się uzyskać dobry wygląd mojej twarzy. Sięgnął do tyłu i zapiął pasy, kontynuując patrzenie na mnie.

- Nie zasługujesz na to. Chodźmy gdzieś, gdzie jest bezpieczniej. - mruknął, wkładając kluczyki do stacyjki. - Rozumiem cię.

Czyż nie było słodkie jak prosił ją o to, aby została? Aww. Chloe dobrze zrobiła, wsiadając do auta Deana?
Chciałam tylko dodać, że nie znam jakoś super angielskiego. Moja znajomość języka jest przeciętna, a opowiadanie tłumaczę dla zabawy i, żeby poprawić swój angielski. Nie robię tego profesjonalnie, więc niektórzy powinni odpuścić sobie chamskie komentarze ;) Widzę je ;)
I jak zwykle kocham was i dziękuję za wszystko ♡

Follownijcie na twitterze naszą Chloe i naszego Jaya.